Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Για την εξουσία.


Καταρχάς ας ρίξουμε μία ματιά στην έννοια της εξουσίας. Θεωρητικά υπάρχουν η δικαστική, η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία. Είναι χωρισμένες μεταξύ τους σε διαφορετικές αρχές, ώστε να μην υπάρχει συσσώρευση δύναμης σε χέρια λίγων. Σήμερα, η κοινωνία αναγνωρίζει και μία τέταρτη εξουσία, την εξουσία του Τύπου.

Τι είναι όμως πραγματικά εξουσία;
Για να το μελετήσουμε αυτό θα πρέπει να δούμε από πού προέρχεται η εξουσία, τι προσφέρει και πώς εκφράζεται.

Το γεγονός ότι οι τρεις εξουσίες διανέμονται για την προστασία της δημοκρατίας από την μαζική συγκέντρωση δύναμης, προτείνει ότι η κατοχή της εξουσίας δίνει δύναμη στον κάτοχό της.
Ταυτόχρονα όμως η αναγνώριση του Τύπου σαν εξουσία δείχνει ότι η εξουσία μπορεί να προέρχεται από την ύπαρξη δύναμης. Και όντως, αν μελετήσουμε τις τρεις αναγνωρισμένες εξουσίες θα δούμε ότι η δύναμή τους προέρχεται από τον λαό που τις υποστηρίζει, από τους στρατιώτες που την απαρτίζουν κτλ. Αντίθετα ο Τύπος και τα Μ.Μ.Ε αντλούν την δύναμή τους από την ικανότητα να επηρεάζουν τις απόψεις των πολιτών, μέσω της κατεύθυνσης των πληροφοριών.

Δηλαδή η εξουσία είναι μία έκφραση της δύναμης που γίνεται αποδεκτή με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Και αυτή η αποδοχή της δύναμης παρέχει με την σειρά της μια άλλου είδους δύναμη, μία σταθερή δύναμη που όμως πλέον δεν χρειάζεται να αποδεικνύεται κάθε φορά. Θα έλεγα ότι η εξουσία είναι κάτι σαν νόμισμα της δύναμης δηλαδή.


Δεν είναι όμως ρεαλιστικό να στηρίζει κανείς ότι αυτές οι 4 εξουσίες είναι και οι μόνες που υπάρχουν. Σίγουρα υπάρχουν και πιο ανίσχυρες εξουσίες -όπως θα ήταν και ο Τύπος πριν γίνει μεγάλη εξουσία. Υπάρχει δηλαδή μία διάκριση των εξουσιών ανάλογα με την δύναμή τους. Και μία επικίνδυνη απαξία για όλες τις κατώτερες εξουσίες και δυνάμεις.

Μία πιο ορθολογική διάκριση των εξουσιών θα ήταν με βάση την πηγή της δύναμής τους, βάση των ατόμων που χειρίζονται αυτήν την δύναμη, βάση αυτών που επωφελούνται από την άσκηση της δύναμης και βάση των πεδίων στα οποία στηρίζεται η κάθε δύναμη.

Για παράδειγμα η εκτελεστική εξουσία. Η δύναμή της προέρχεται από την ανάγκη συντονισμού και προστασίας των πολιτών, οι οποίοι την θέσπισαν. Μπορεί να έχει όπλα και αριθμητική υπεροχή απέναντι σε άλλες ομάδες πολιτών, άλλα η γενική αποδοχή είναι αυτή που την καθιερώνει σαν εξουσία.

Η δύναμη των Μ.Μ.Ε. προέρχεται από την ανάγκη των πολιτών για πληροφόρηση. Διευθύνεται από ιδιώτες και από την συνείδηση των δημοσιογράφων. Οι ιδιώτες και οι πελάτες τους και οι πολίτες επωφελούνται από αυτήν. Στηρίζεται στην κατεύθυνση των πληροφοριών προς τους πολίτες, και τον τρόπο κατεύθυνσης τους.

Άλλα παραδείγματα εξουσίας...

Η ΑΔΕΔΥ υπάρχει λόγω της θέλησης μέρους των πολιτών να διεκδικήσουν τα επαγγελματικά τους συμφέροντα. Η δύναμή της προέρχεται από την ικανότητα των συγκεκριμένων ατόμων που βρίσκονται σε σημαντικά πόστα να σταματήσουν να δουλεύουν, παραλύοντας τα πάντα.

Οι κουκουλοφόροι. Μπορεί να μην είναι "εξουσία" αλλά έχουν δύναμη, και διεκδικούν εξουσία. Η δύναμή τους πηγάζει από τον φόβο των πολιτών (όποιοι και αν είναι οι σκοποί τους). Άγνωστο ποιοι χειρίζονται αυτή την δύναμη.

Ο πολίτης. Η βάση της βάσης, η μονάδα μέτρησης. Ο καθένας έχει δικά του κίνητρα. Έχει ελάχιστη εξουσία μόνος του.



Πιστεύω ότι με μία τέτοια διάκριση ο ρόλος της κάθε οργάνωσης και του καθενός γίνεται ξεκάθαρος. Το να διαχωρίζουμε τις εξουσίες ανάλογα με το συμφέρον μας είναι συμφεροντολογικό. Επίσης το κλασσικό η "εξουσία διαφθείρει" αποκτά κάποια γενικότερη εφαρμογή.

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Καρτοκινητά και Τρόμος

Γιατί ξαφνικά πρέπει να δηλώσουμε όλοι τα κινητά μας, ενώ μέχρι τώρα δεν υπήρχε πρόβλημα στην αδήλωτη χρήση τους; 

Σύμφωνα* με τον Ν. 3783/09 (ΦΕΚ 136 Α/7-8-2009), που ορίζει την υποχρεωτική δήλωση των καρτοκινητών λοιπόν:

Σκοπός του νόμου είναι η ταυτοποίηση των κατόχων και χρηστών εξοπλισμού και υπηρεσιών κινητής τηλε­φωνίας προπληρωμένου χρόνου ομιλίας, συνδρομητών με συμβόλαιο, ή άλλης μορφής κινητής τηλεπικοινωνίας, για λόγους εθνικής ασφάλειας και για τη διακρίβωση ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων.


για λόγους εθνικής ασφάλειας, και για τη διακρίβωση σοβαρών εγκλημάτων.

Σύμφωνα* με τον γερμανό:
Γιατί χρειάζεται η ταυτοποίηση καρτοκινητών;
Η δήλωση των στοιχείων, όπως αυτή προκύπτει από τον σχετικό νόμο, βοηθά την αποτελεσματικότερη δίωξη και εξιχνίαση αξιόποινων πράξεων.

(να δώσουμε έμφαση την μη αναφορά στην εθνική ασφάλεια)

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως όντως, χρειάζεται να βλέπουν όχι μόνο τις κλήσεις και το περιεχόμενό τους, άλλα και τον παραλήπτη, ώστε να μπορούν αλυσιδωτά να συλλαμβάνουν "σπείρες" κακοποιών.

Ερωτήματα:
Πώς τους πιάνατε μέχρι σήμερα;

Είναι αποτελεσματικό μέτρο; Δεν μπορούν να χρησιμοποιούν εταιρίες εξωτερικού για τις συνομιλίες τους;

Θα συνεχίσουν οι εγκληματίες να χρησιμοποιούν κινητά; Αν σταματήσουν, το έργο της αστυνομίας δεν γίνεται πιο δύσκολο;

Θεωρούνται οι συνομιλίες ικανό στοιχείο; Δηλαδή λέω τώρα, αν μου έκλεβε το κινητό ένας έμπορος ναρκωτικών, θα πήγαινα φυλακή επειδή δεν δήλωσα την κλοπή όπως λέει ο νόμος;

Όταν όλοι αυτοί οι "κακοί εγκληματίες" αρχίσουν να χρησιμοποιούν e-mail, θα αρχίσει η παρακολούθηση e-mail;

Όταν εξαντληθούν οι τεχνολογίες (λέμε τώρα), θα μετρήσετε την απόσταση μεταξύ των ματιών μας και θα στήσετε παντού κάμερες;

Όταν και αυτό αποτύχει, θα μας βάλετε τσιπάκια για την προστασία μας;

Όταν και αυτό αποτύχει θα μας απαγορεύσετε την κυκλοφορία στους δρόμους;

Τέλος πάντων, μέχρι πού θα μας παρακολουθείτε για να βεβαιωθείτε για την ασφάλειά μας;

Και μια τελευταία. Η διακριτική παρακολούθηση, είναι πιο νόμιμη από την κανονική;


*Πηγές:
http://www.e-germanos.gr/e-germanos/cms/showArticle.eg?selectedCategoryId=1141&id=942
http://www.taxgr.com/news/nomos-3783-2009/

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος

Πραγματικά, που τελειώνει το κράτος και πού ξεκινάει η εκκλησία;

Βλέπω το σύνταγμα (αν αυτό που διαβάζω είναι έγκυρο δεν ξέρω όμως)

Προς το παρόν το κράτος είναι μάλλον ενωμένο με την εκκλησία.
Για την ακρίβεια η εκκλησία (η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία) και η μαζική πίστη σε αυτήν φαίνεται να είναι η βάση της Δημοκρατίας μας.
Για την ακρίβεια η εκκλησία παρουσιάζεται να εγγυάται για την αξιοπιστία του συντάγματος, και σε αντάλλαγμα το κράτος της παραχωρεί και της κατοχυρώνει δικαιώματα, μέσω αυτού.

Για παράδειγμα βλέπω ότι απαγορεύεται η επίσημη μετάφραση της "Αγίας Γραφής" χωρίς άδεια από την εκκλησία.
Φυσικά δεν είναι λογικό να μεταφράζει ο καθένας ό,τι θέλει. Άλλα θα μπορούσε να ίσχυε το ίδιο και για το Κοράνι για παράδειγμα. Και θα μπορούσε αυτόν τον κόπο να τον επωμιστεί το Υπουργείο Παιδείας κ Θρησκευμάτων- σαν αμερόληπτη και αντικειμενικά πιο αρμόδια αρχή.

Δέχομαι λοιπόν ότι πρόκειται για μία ανταλλαγή.
Το ερώτημα είναι, η ανταλλαγή αυτή είναι ίση, λογική και ηθική;


Αρχικά ας εξετάσουμε τι προσφέρει η εκκλησία από την πλευρά της.

1)Ηθικούς κανόνες

Υπάρχει η θεωρία, ότι ο άνθρωπος που δεν πιστεύει δεν έχει αρχές, δεν έχει ηθικούς φραγμούς. Γιατί;

Γιατί δεν φοβάται για κάτι. Γιατί δεν έχει κάτι να ελπίζει. Δεν έχει κάπου να προσεύχεται. Ένα μέρος να ρίξει άγκυρα, έναν φάρο να του δείχνει τον δρόμο. Γιατί πρέπει να κάνει αυτό που θέλει μόνος του, θα προσθέσω.

Καταλαβαίνω ότι φαίνεται πολύ λογικό. Και δεν νομίζω κάποιος που πιστεύει να πεισθεί για κάτι διαφορετικό.

Η εκκλησία ακριβώς αυτό προσφέρει. Προσφέρει στους οπαδούς αυτής της θεωρίας, την ικανοποίηση της εικονικής ασφάλειας και της σταθερότητας των αρχών του συντάγματος που πηγάζει από την παρουσία της θρησκείας.

Εικονικής...γιατί;
Γιατί αν θεωρήσουμε ότι ο κόσμος χωρίζεται σε Χριστιανούς Ορθόδοξους κτλ κτλ και σε Αλλόθρησκους, τότε οι μεν δεν έχουν ανάγκη να περιλαμβάνεται στο σύνταγμα η θρησκεία για να τηρούν τους ηθικούς κανόνες της, και για τους υπόλοιπους η ύπαρξη της θρησκείας δεν προσφέρει τίποτα. Και στο όνομα του φεγγαριού να ήταν γραμμένο το σύνταγμα το ίδιο θα μου έκανε.

Υπό αυτή την οπτική γωνία η εκκλησία προσφέρει μία ψευτό-ασφάλεια.

2)Αίσθημα κοινής πίστης

Η κοινή θρησκεία σε ένα κοινωνικό σύνολο πάντα ήταν από τα στοιχεία που το ενώνουν (μαζί με την κοινή ιστορία, την κοινή γλώσσα κτλ). Κάποτε το στοιχείο της κοινής πίστης σε μία χώρα ήταν σημαντικό. (Ας μην ξεχνάμε ότι ιστορικά, κράτη με εσωτερικές διαμάχες για θέματα πίστης κατέληγαν σε εμφύλιους πολέμους αλλαγές εξουσίας κα.)

Εδώ πρέπει να εξεταστούν δύο ερωτήματα.
Είναι σήμερα τόσο σημαντικό το στοιχείο της κοινής πίστης;
Και σε ένα ελεύθερο πολίτευμα μπορεί το κράτος να αυτο-δικαιοδοτείται στον έμμεσο επηρεασμό των θρησκευτικών πεποιθήσεων των πολιτών- ακόμα και αν είναι κρίσιμο για την επιβίωσή του;

Στην πρώτη ερώτηση θα απαντούσα πως δεν είναι σημαντικό (εκτός και αν προβλέπεται καμία σταυροφορία :P) αφού ήδη υπάρχουν αρκετοί μη-Χριστιανοί πολίτες που συμβιώνουν με τους Χριστιανούς. Επίσης τα συνεκτικά στοιχεία των κοινωνιών αλλάζουν ανάλογα με την εποχή, πιστεύω.

Αν όμως είναι σημαντική η ενιαία πίστη, τότε είναι κάτι πλέον πέρα από τις δυνατότητες του κράτους να επιτευχθεί. Θεωρώ πως σήμερα μία τέτοια προσπάθεια ενοποίησης θα είχε βίαια αποτελέσματα. Γιατί έχουμε ξεφύγει πια από την κατάσταση του κράτους που έχει μία κοινή ενιαία θρησκεία- είμαστε ένα κράτος που δεν έχει ενότητα τέτοια, και πιστεύω η μόνη εναλλακτική από την βίαια επιβολή μίας θρησκείας είναι η έντονη κρατική υποστήριξη της ανεξιθρησκείας. (Και αυτό δεν γίνεται με το να είναι το μισό σύνταγμα το καταστατικό μίας εκκλησίας.)


Στην απάντηση του δεύτερου ερωτήματος έχει συμβάλλει ήδη και η απάντηση στο πρώτο. Το κράτος δεν έχει λόγο να προωθεί μία συγκεκριμένη θρησκεία σήμερα. Ακόμα όμως και να πιστεύει πως είναι κάτι αναγκαίο, είναι κάτι ηθικό; Την στιγμή που το ίδιο το σύνταγμα λέει ότι απαγορεύεται ο προσηλυτισμός (sic+τι λέει ο ποιητής;!) είναι δυνατόν το κράτος να επηρεάζει την κρίση των πολιτών διακηρύσσοντας...ότι "όλοι οι άλλοι είμαστε Χριστιανοί (και άρα είσαι μειοψηφία)"; Είναι δυνατόν το κράτος να κάνει διακρίσεις και έμμεσα να βάζει στην άκρη τους αλλόθρησκους;


Τι προσφέρει το κράτος

Το κράτος από την πλευρά του προσφέρει ειδική και άδικη μεταχείριση στην εκκλησία. Από ειδικά προνόμια λογοκρισίας μέχρι και επίσημη αναγνώριση (δεν είναι λίγο). Ακόμα η εκκλησία, και κάθε οργανισμός κάτω από αυτήν θεωρείται Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου. Θα μου πείτε τι είναι αυτό. Βασικά δεν ξέρω άλλα από ότι λέει η βικιπαίδια

"Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ): Χαρακτηρίζονται εκείνα των οποίων ο σκοπός αφορά την εξυπηρέτηση και την επιτέλεση κάποιας κρατικής λειτουργίας ή υπηρεσίας. Πρότυπο Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου είναι (κατά λειτουργία) η ίδια η Πολιτεία (το Κράτος) άλλα χαρακτηριστικά νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου είναι οι Οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης (δήμοι και νομαρχίες) η Εκκλησία της Ελλάδος κλπ."

Που με τον καιρό οδηγεί στην εκκλησία να ζητάει δίκαιη και ίση φορολόγηση με τα άλλα ΝΠΔΔ. Δηλαδή από όσο καταλαβαίνω με το ίδιο το κράτος (?)

Αυτή λοιπόν η μεταχείριση, εκτός από τα πρακτικά προβλήματα που δημιουργεί όπως έδειξε και ο χρόνος,  είναι άδικη και άνιση ως προς τις άλλες θρησκείες και από μόνη της δημιουργεί αντιθέσεις και τριβές μέσα την κοινωνία.

Θα έλεγε κανείς ότι αποτελεί στατιστικό στοιχείο και όχι προπαγανδιστικό. Αλλά τότε γιατί δεν προσδιορίζει το σύνταγμα ότι ο επίσημος αριθμός παιδιών για τις ελληνικές οικογένειες είναι δύο; Γιατί δεν αναφέρει άπειρα άλλα τέτοια στατιστικά στοιχεία- που μπορούν και αυτά να δείξουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της χώρας μας;
Μα η απάντηση είναι προφανής. Δεν έχει καμία δουλειά στο σύνταγμα ένα στατιστικό στοιχείο.  (Γιατί βρίσκεται εκεί λοιπον;*)


Προβλήματα που δημιουργούνται στο κράτος

Το κράτος, έχοντας κάνει όλες αυτές τις υποχωρήσεις καλείται αργά ή γρήγορα να έρθει σε αντιπαράθεση με μία έτσι και αλλιώς πανίσχυρη εκκλησία, η οποία όμως έχει γερό πάτημα (πολλούς πιστούς). Και εκτός από το γερό αυτό πάτημα που αυτοκαταστροφικά (σε πολλά επίπεδα) παραχώρησε χωρίς μάχη το κράτος, έχει με το μέρος της και όλους αυτούς τους νόμους που σταδιακά οι διάφορες κυβερνήσεις πέρασαν για την εκκλησία.
(εδώ αναρωτιέμαι- ένας νόμος που αναφέρεται μόνο στον φίλο μου τον Μπάμπη είναι άδικος, ένας νόμος μόνο για την εκκλησία ΟΧΙ; Ή μετράει σαν τρία πρόσωπα; :P)


Έχοντας πει αυτά νομίζω πώς μία τέτοια ανταλλαγή είναι προφανώς άνιση.
Και νομίζω ότι είναι κάτι προφανές.
Και τέλος πιστεύω ότι ο λόγος που αναφέρεται στο σύνταγμα η εκκλησία είναι απλός. Επειδή οι βουλευτές βαριούνται να το αλλάξουν. Δηλαδή να σκεφτούν κάτι καινούργιο αλλά και να μπουν σε μία μάχη με την εκκλησία και τους συντηρητικούς για αυτό.

Άσχετο ότι μπορεί να είναι η δουλειά τους.

*γιατί βρίσκεται εκεί....γιατί οι κυβερνήσεις που δεν στέκονταν μόνες τους στηρίζονταν και στην εκκλησία

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Προγραμματικές δηλώσεις

Δεν σκόπευα να φτιάξω blog. Αυτό λοιπόν έχει 2 σκοπούς:

-Να μην γεμίζω τα blog άλλων με διαφωνίες και άλλα.
-Να χρησιμεύσει σαν σημειωματάριο.


Καλά κουράγια...